در سدههای کهن اطلاق ”فیلسوف“ به کسانی مىشد که جامع جمیع علوم بودند و حکیم در عرف داشمندان داننده حکمت شامل فلسفه و طب و ریاضیات و ادبیات و طبیعیات و نجوم مىشد. و نه تنها در کتب دانشورانی که جنبه علمی آنان به اصطلاح امروز بر فضیلت, ادبی آنان غلبه داشته است, همچون حکیم فارابی, حکیم بوعلی سینا, ابوریحان بیرونی, خواجه نصیر طوسی, بل که در کتابهایی که در آیین شعر و شاعری و نویسندگی نگاشته آمده است, همچون چهار مقاله نظامی عروضی, می بینیم که در کنار آداب شاعری و دبیری و نویسندگی, ...